رضاییه، چون ما خویشاوندی آنجا داشتیم و گاهی تابستانها به باغ او میرفتیم و مهماننوشته اصلی از سوی Mehrbod
بودیم ولی به من که بچه بودم آنجا بسیار خوش میگذشت. در دریاچه هم آبتنی میکردیم
و گرچه چشمانمان میسوخت ولی بازههم از رو نمیرفتیم. چه انگور های خوشمزه، سیب ها
و گوجه فرنگی ها و آلوچه ها و پلپل های خوشمزه و خوبی داشت و مردمش ( پیش از انیکه
به چاه اسلام گندوگوز بیفتند) چه مهربان و میهمان نواز بودند. چه کنده کاری های چوبی
زیبایی داشت و چه چایی خوشمزه ای بهمراه عرق "شاهسبرن" ( که آذری شده ای
"شاه اسپرغم " ( یک گیاه خوشبوی بومی) بهمراه نقل های رضاییه میخوردیم.
یادش به نیکویی جاودان باد!
•
