نوشته اصلی از سوی
mmns2001
با درود
اول گفته بنده که شما فرمودید دروغ است
سفییان ابن عنیبنه از ابن ابی حسین از محکول(غلام پیامبر) نقل میکند:پیامبر در حالی که به عبدالرحمن این عوف تکیه داده بود هنگام احتضار ابراهیم حاظر شد و چون ابراهیم در گذشت اشک از چشمان پیامبر جاری گشت.عبدالرحمن گفت:ای رسول خدا مردم را از این کار نهی میکنی اکنون اگر ببینند گریه میکنی انها هم گریه میکنند.گویند چون اشک پیامبر خشک شد فرمود:این گریستن نشانه مهر و محبت است و هر کس مهربان نباشد بر او مهربانی نمی شود.ما مردم را از شیون کردن و زاری کردن و برشماری صفاتی برای مرده که دارای ان نبوده باشد منع کردیم
در ادامه از 7 راوی دیگر این ماجرا را کاتب واقدی نقل میکند(طبقات ابن سعد جلد اول صفحه 126 تا 129)
این گفتار را هم طبری و هم ابن اثیر و هم در همان سیره حلبی هست
همه مراجع دسته اول اورده اند
ابتدا گفته را ببینید چیست بعد سخن گویید هدف عزاداری بود که پیامبر از این کار نهی میکرد حتی در این مورد هم اینگونه خود را کنترل کرد
هیچ گاه پیامبر ترغیب به عزاداری نکرد و حتی منع می کرد این کار را ولی وقتی که پس از جنگها کسانی اهل گریه و زاری بودند بر کشتگانشان دیگر چه کار میتوانست بکند؟
در ضمن قبل از اینکه به کسی تهمت بزنید کمی تعقل کنید
سپاسگذارم
؟
پاسخ با گفت‌آورد