برای من شخصا یکی از بزرگترین دستاورد ها فهمیدن این نکته بود که در 4 سال پیش فقط به دلیل سرکوب وحشتناک حکومت صدایی از مردم شهرهای دیگر در نیامد اما در همین یک شب شاهد اعتراضات حتی در تبریز و کرمانشاه هم بودیم.
این مطلب را بخوانید:
شادی گسترده مردم تبریز، مهر پایانی بر انگ بی تفاوتیاعتراضات بعد از انتخابات 88 و عدم شرکت آنچنانی شهرستانها در قضایای پس از آن ،بهانه ای بود برای قومیت گرایانی که سعی در ایجاد تمایز میان مرکز نشینان و سایر اقوام ایرانی داشتند آنان در تحلیل های بی پایه خود این را واکنشی به ظلم تاریخی ادعایی خود بر اقوام ایرانی می دانستند آن هم بدون توجه به اینکه این رخوت نه تنها مختص به جغرافیای قومی خاصی نبود بلکه به جز چند استثنای کوچک تمامی شهرهای ایران از جمله شهرهای منسوب به قوم خیالی فارس را نیز دربر می گرفت البته این پرسش اساسی نیز در ان تاریخ و در سال های پس از ان مطرح بوده و هست که این بهانه جویان عدم شرکت مردم در فراخوان های متعدد اعتراضی قومیت گرایان را بر چه معنی می کنند ؟
به هر حال چهار سال گذشت و 25 خرداد 92 فرا رسید روزی از جنس ایام پر امید ...
پاسخ با گفت‌آورد