وقتی مرگ ، ختم میکند زندگی را...!

[Mehrbod]

یعنی اگر هنگام از دست دادن یک عزیز ناراحت نباشیم هیچ خودپرستی نداریم؟ انسانی که هیچ خودپرستی نداشته باشد یک انسان مرده است. یا یک انسان بی نیاز از دید عرفان که البته من تا بحال ندیده ام.

خودپرستی که از دید من فروزه‌یِ^[1] پسندیده‌ای است, جای نکوهش ندارد!

ولی من فکر میکنم این واکنش دفاعی حاصل عادت کردن ما به شخص یا اشخاص باشه
به محض اینکه از دست میدیمشون چنین رفتارها و احساساتی بر ما چیره میشه...
ولی به نظر من اوج ترازدی زندگی انسان همین باشه که حاصل زندگی با افرادی که دوستشون داشته و باهاشون لحظه های زیادی را تجربه کرده و دلبسته (در حقیقت وابسته)شده را به این راحتی از دست بده
رویارویی با اون به نظرم نگرشی قوی میخواد.ولی این نگرش قوی و شاید گاهی خشک مستلزم تمرین و ممارست در طول زندگی و دوره ی حیاتمون هست...

خوگیری^[2] و وابستگی هم که ١٠٠% دارد. ما به چیزهایی بیشتر از همه خو میگیرم که کمترین آگاهی را هم به آنها داریم و تنها زمان از دست رفگتی اشان است که از روی درد و اندوه برآمده شدت آنرا می‌دریابیم.





----
1. ^ Foruze || فروزه: زاب; صفت; دربرابر سرشت Dehxodâ, Ϣiki-En, Ϣiki-En Virtue; characteristic
2. ^ Xugiri || خوگیری: عادت کردن Dehxodâ, Ϣiki-Pâ Getting used to; accustoming