ببین آخه اینطور نیست که زحمت اندازهء یک حداقل رعایت معنویت رو کردن n سالش اندازه اون n سال عذابی باشه که بابت هزار جور گناه و جنایت کشیده میشه.نوشته اصلی از سوی Bibak
رحمت خدا هم حتما این بین دخیله.
همونطور که مثلا عمر بالاخره محدوده و رنجی که مومن در دنیا بخاطر اطاعت از خدا ممکنه متحمل بشه هم بالاخره محدوده، ولی بهشت ابدیه. یعنی خدا خوبی رو چند برابر و حتی بینهایت جواب میده. خودش هم در قرآن میگه سختی و رنج رو بر انسان نمیخواد (بلکه این سختی های محدود بخاطر رسیدن به سود غیرقابل مقایسه یا حتی نامحدودی است که در پس اونها بدست میاد).
البته من از نگاه درون دینیش میگم. گفتم که بهشت هم آخر مقام و لذت انسان نیست.
جهنم رفتن مثل انجام یه چیزی از راه سخته.
آدم عاقل راه راحت رو انتخاب میکنه یا راه سخت رو؟
توی این دنیا یخورده هم رعایت کنی باز خیلی بهتر از هیچیه.
چون واقعا سختیش اونقدر اندازهء اون n سال جهنم نیست بنظر من.
بعدم که بالاخره این سیر باید طی بشه، پس چه بهتر که زودتر آدم به مقصد نهایی برسه؛ نه اینکه وقتش در این چرخه ها و عذابها تلف بشه.
یعنی میخوام بگم منطق درستی نیست که بگیم فرقی نمیکنه جهنم رفتن با نرفتن. درسته آخرش از جهنم رهایی هست، ولی با سختی و درد افزوده زیاد و محرومیت به مدت خیلی طولانی تر از اون محرومیت های محدودی که توی دنیا ممکنه بخاطر رشد اختیاری متحمل بشید!
از نظر منطقی بنظر من در مجموع راحتتر اینه که آدم حداقل یخورده هم طرف خدا رو بگیره و حداقل در مواردی که میتونه رعایت و احتیاط کنه.
زندگی این دنیا هرچی سخت باشه به پای جهنم نمیرسه.
بخصوص که خدا هم کمک میکنه در راه درست و آدم درست رو.
من نمیگم لزوما آدم مذهبی باشه و دقیقا به تمام دین عمل کنه.
بزرگانی بودن که خیلی کمتر از این حد رو هم قبول داشتن بعنوان حداقل و اینکه آدمی مجازات نشه.
البته همهء این حرفا رو که زدم با فرض صحیح بودن خدایی و ماورا و ابدیت و این حرفا بود. باز گیر ندید که اصلا اول بیا خدا و زندگی بعد از مرگ رو ثابت کن!
پاسخ با گفت‌آورد