آنچه من از اسلام میبینم،لاشه ایست در دست تعدادی کارگردان خیمه شب بازی که اگر چه بوی گند جنازه تهوع آور است، اما عشوه های کارگردانان عده ای احمق را همچنان جذب میکند.و پس از این، همیشه با خود اندیشیده ام که چرا بایدحریصانه علیه اسلام فعالیت کرد؟موضوع این است که گویی وجودِ برخی از افراد وابسته به جنگیدن علیه اسلام است و این بهانه ای شده برای عقده گشایی های شخصی و شخصیتی و گاها لودگی های بی مزه و نخ نما و ابراز وجود و در نهایت دریچه ای شده است به روشنفکر شدن!پنداری هرکس که ضد اسلام شد و چند آیه متناقض از قرآن و چند حدیث مسخره از بحارالانوار حفظ شد دیگر روشنفکر شده است و حس میکند که اکنون باید نام او را در تاریخ در کنار افرادی چون ولتر و هیوم قرار داد!البته نمایاندنِ سبک مغزی ها و بیهودگی های کارهای این افراد احتمالا به همان اندازه بی فایده است که منطقی سخن گفتن با اسلامیست ها!
موضوع این است که اسلام نیز مانند هر دینی، اکنون مخاطبان مشخصی دارد.مخاطبانی که تقریبا برای همه ما شناخته شده هستند و میدانم حداقل از لحاظ سطح تعقل در چه حدی هستند.میخواهم بدانم تلاش برای نمایاندن تباهی های افکار ایشان به خودشان چه سودی میتواند داشته باشد؟به شخصه فکر میکنم که ا امروز دیگر صرفا میان مایه گان خود را مقابل دین و "بر او بودن " تعریف میکنند و گرنه دین دیگر حریف قدری برای یک فرزانه حقیقی نیست که بخواهد از درهم کوفتنش لذتی ببرد.روزگاری بود که شوالیه ای چون ولتر میبایست تا به دین بتازد، اما امروز دین را پیکری ست فرسوده و درهم کوفته و خرد شده!به نبرد چنین کسی رفتن چه افتخاری برای یک فرزانه می تواند داشته باشد؟
توضیح آنکه من به سکولاریسم سخت علیه اسلام معتقدم؛البته با ساز و کارهای خاص!
پاسخ با گفت‌آورد