دوستان گرامی آیا موافق جمهوری سکولار هستید یا پادشاهی مشروطه پارلمانی سکولار یا حکومتی دیگر؟
نمایش نسخه قابل چاپ
دوستان گرامی آیا موافق جمهوری سکولار هستید یا پادشاهی مشروطه پارلمانی سکولار یا حکومتی دیگر؟
در چند کتاب مختلف خواندم که برخی از روحیات مردم برگرفته نا خود آگاه یا خود آگاه از حکومتشان است.
عقیده بر این است که مثلا اینکه در ادارات باید چاپلوسی کنی و تملق کنی تا کارمند کاری که وظیفه اش هست انجام دهد، نشانه این است که نظام دیکتاتوری بر کارمندان تاثیر گذاشته آنان نیز به ارباب رجوع به دیده تحقیر نگریسته و نوعی خود را شاه میدانند و...
در مورد تبلیغ نظام پادشاهی پارلمانی چند سوال پیش می آید:
1) آیا رضا پهلوی شاه شود تمام خاندان پهلوی میخواهند لقب بگیرند و در کاخ ها زندگی کنن و معاف از مالیات و دارای رانت و امتیاز شوند؟
2) آیا وجود شاه حتی به عنوان سمبول حکومت را وادار به توجیه وتبلیغ فر ایزدی و شاه برتر از همه و از ما بهتران و ... نمی کند و این خودش همان فرهنگ ارباب رعیتی و تملق و خودبرتر بینی را گسترش نخواهد داد یا آن را ماندگار نخواهد کرد؟
3) آیا وقتی مردم رای به پادشاهی پارلمانی دادند شاه باید از میان کاندیدا ها انتخاب شود یا رضا پهلوی شاه میشود؟ چون حکومت پهلوی سرنگون شده رضا پهلوی با چه مجوزی می خواهد شاه شود؟
4) اگر به یک شخص بی طرف سمبول نیاز داریم تا در راس باشد چرا شبیه نظام آلمان عمل نکنیم. رئیس جمهور چندان کاره ای نیست بلکه سمبول و ناظر و عامل اتحاد است و نخست وزیر (صدراعظم) همه کاره است و هردو انتخابی و برای مدت محدودی قدرت دارند.
منظور اینکه اگر برفرض شاه خوبی داشته باشیم خود شاهنشاهی تحکیم بخش برخی ناپسندی ها در جامعه و فرهنگ ایران نیست؟
من طرفدار سوسیال دموکراسی یک چیزی مثل سوئد یا نروژ به صورت جمهوری آن هستم. من معتقد هستم که وجود قانون اساسی و دولت جهت اداره یک جامعه لازم است . آنارشیسم نیز میتواند در وجود co - operative ها یعنی مناطق اشتراکی ایجاد شود ، یک چیزی شبیه کیبوتز‌ها در اسرائیل. مردم در کار شریک باشند و سود را مشترک استفاده کنند و ابزار تولید در اختیار کارگران باشد ، مردم خود معلم‌ها و کادر پزشکی و امنیتی خود را انتخاب کنند ، همه چیز به صورت اشتراکی انجام شود. دولت نیز در بیرون این مناطق تنها ناظر هست که یک وقت گروهی پیدا نشوند از جایی حمله کنند همه چیز را نابود کنند ، مسائل دفاع از کشور ، واحد پول مشترک ، قوانین ملی مشترک ، مثلا یک گروه نمی‌تواند در یکی از این مناطق به ضّد gayها قوانین تصویب کند یا معلولین را مورد آزار قرار دهد قوانین جنایی و مدنی مرکزی خواهد بود.
بنظر من با اینکه امروز اونقدر وضع خراب شده که دوران شاه شده بهشت در نظر مردم ولی سلطنتی که پایین اومد رو با چسب نمیشه دوباره بند کرد سر جاش.
چیز ناممکنی هست.سلطنت هم کلا چیز بیخودیه بنظر من در همون انگلیس هم پول مفت خرج اینها میشه
من خواستار حذف دولت، و جایگزینی آن با همبودهای اجتماعی ِ گزینشی توسط مردم هستم.
تا آن زمان، از جمهوری سوسیال دموکرات مبتنی بر مشارکت حداکثری مردم، لائیسیته و حذف بلادرنگ «شخص اول مملکت» و جایگزینی آن با یک پارلمان دوم در کشور حمایت میکنم. تمام تصمیماتی که شخص «رئیس جمهور» یا «نخست وزیر» می‌گیرد(که اغلب با مشاوره و همکاری وزرا هم هست)میتواند در یک مجلس اجرایی ِ سی‌چهل نفره صورت بگیرد، و نیازی نیست یک نفر رئیس قوه‌ی مجریه باشد.
گزینه‌های مردم برای این همبودها چی هستند امیر جان؟گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Ouroboros
هرچه که خواستند مهربد گرامی. میتوانند یک جامعه‌ی کاپیتالیستی داشته باشند، که در آن اشخاص برای دسترسی به منابع و منافع با یکدیگر تحت قوانین مشخصی رقابت می‌کنند و گروهی به سلامت قانونی این رقابت نظارت دارند، یا جامعه‌ای یکسره اشتراکی که در آن مالکیت برافتاده و همه‌چیز متعلق به همه‌کس است! با یک تبصره‌ی بسیار مهم: عضویت شما در این جامعه انتخابی باشد، و شخصا مستقیما به اداره‌ی امور نظارت داشته باشید. تمام جوامع امروزی، به محض بدنیا آمدن یکسری قوانین را به شما تحمیل می‌کنند که باید تا ابد آنها را اجرا بکنید، اگر از آنها خوشتان نیاید، یا باید سالها مبارزه‌ی سیاسی و فعالیت اجتماعی و فرهنگسازی مدنی کرده بکوشید آن‌را تغییر بدهید، یا اینکه فلاکت و بدبختی ِ نقل مکان به منطقه‌ی جغرافیایی دیگری که آن قانون در آنجا نیست یا به نحو دیگری تنظیم شده را بپذیرید. من طرفدار انتخابی شدن جوامع هستم. اینکه شما بتوانید مجموعه هنجارهایی که می‌خواهید تحت آنها به زندگی بپردازید را انتخاب بکنید، نه آن‌که از بدو تولد به شما تحمیل بشود. برای این کار باید مقدما دولت را حذف کرد، زیرا ارگانی‌ست مستقل از تمام اقشار اجتماعی، که منافع خود را به عنوان برپاکننده‌ی قانون در جامعه دنبال می‌کند، و هیچ راهی برای نه گفتن به آن نیست. دولت‌ها هرگز اجازه نخواهند داد مرزهای جغرافیایی، با مرزهای حقیقی عوض بشوند. اتفاق دیگری که باید بیافتد، بلوغ فکری و اعتلای بسیار بنیادین فردیت در میان انسان‌هاست. چنین سیستمی بدون رضایت اکثریتی مطلق(بالای ۹۵٪)ممکن نخواهد بود، و چنین اکثریتی بدون آموختن این حقیقت که در برابر هر یک واحد آزادی، ده واحد مسئولیت بر دوش شما خواهد بود میسر شدنی نیست. آزادی‌خواه راستین می‌داند که مسئولیتی سنگین دربرابر تمام آزادی‌هایی که مطالبه می‌کند دارد، برای مثال، آزادی ِ از شر نیروی سرکوبگری همچون «پلیس»، مستلزم پایبندی نفر به نفر ما به حقوق اجتماعی و آزادی‌های فردی دیگر اعضای جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم است. نقض این آزادی‌ها و حقوق، برابر با محرومیت ِ شخص ناقض از چنان آزادی‌ای خواهد بود و قص علی هذا.. آگاهی، تنها مسیر رسیدن به آزادی‌ست، و تنها انقلابی که میتواند حقیقتا ما را از شر دگم‌های باستانی برهاند، انقلابی‌ست مبتنی بر فردیت، تفاوت‌های اجتماعی و عدم اتحاد ِ طبقاتی، ملی، سیاسی، قومی، فرهنگی، دینی و ... اگر بناست ما انسان‌ها بخشی از آزادی‌های فردی خود را برای زیستن در کنار یک دیگر فدا بکنیم، بگذارید آن آزادی‌ها فقط به حداکثر میزان ممکن ضروری باشند، و هرگز امکان سوء استفاده از آنها وجود نداشته باشد، و از همه مهمتر، رها کردن آنها در اختیار اشخاص بالغ، عاقل و مطلع قرار گرفته باشد، نه آن‌که به صرف بدنیا آمدن در کشوری، خانواده‌ای و یا فرهنگی خاص از بدو میلاد به آنها تحمیل شده باشد.
مشکلی که این نظام احتمالی خواهد داشت برخورد جوامعی‌ست که برمبنی ارزشهای متضاد بوجود آمده‌اند. این مشکل به زعم من(از آنجاکه من به «حقیقت» باور دارم، و به درستی نوعی از جامعه‌ی فردمحور ِ مبتنی بر همیاری و زوال تدریجی مالکیت معتقدم)با پیشرفت زمان، شکست خوردن پروژه‌های گوناگون و ترک جوامع ناجور حل خواهد شد.
امیر گرامی امنیت و خشونت رو چطور میشه حل کرد؟
اگر منظور ایران باشد به نظر من پادشاهی منتفی است. اگر سلسله ای قدیمی بودند ممکن بود اما پادشاهی که از کشور فرار کرده به معنای باطل کردن سلسله پادشاهی اش است به خصوص با وضعی که در پی رفتنش ایجاد شد دیگر چیز ارزشمندی از پهلوی نمی ماند که به واسطه آن آنها را شاه بدانیم (هر چند نمادین)گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Agnostic
اما مشکل اصلی در ایران فراتر از نوع و برچسب حکومت است. در ایران با توجه به گستردگی جغرافیایی و جمعیت و قومیتها و زبانها باید سیستمی دموکرات و غیر مرکز گرا طراحی شود که در عین حال به سوی فروپاشی و تجزیه پیش نرود بلکه منجر به اتحاد بیشتر بدون تاکید روی مرکز و ایجاد زمینه برای رشد همه استانها شود. ایجاد مجلسهای محلی و حکومتهای استانی و یک حکومت مرکزی که به امورات بین المللی و نظامی و امنیتی بپردازد ولی در مسایل محلی قدرت و دخالتی نداشته باشد. این سیستم باید در سطح شوراها ایجاد و دموکراسی از پایین رو به بالا باشد.
سوسیالیسم باید در این جکومت وارد شود تا همگان از امنیت در نیازهای اولیه همچون بهداشت و آموزش و ... برخوردار باشند.
یک چیز دیگر که من به آن معتقد هستم ، حذف کامل نیروی پلیس به عنوان بخشی از دولت است. بر خلاف تصور عمومی نیروی پلیس برای حمایت از مردم ایجاد نشده است بلکه برای اجرای قانونی که دولت تعیین می‌کند ، و هر وقت که دولت دلش خواست میتواند این نیرو را به ضّد مردم استفاده کند ، برای حل این مشکل هر مناطق اشتراکی یا هر محله میتواند گروهی را برای تعیین امنیت آنجا تعیین کند که تمامی اهالی محل یا منطقه میتوانند در انتخاب این افراد رأی بدهند و دیگر گروهی حاکم نمی‌تواند از این نیرو به عنوان ابزار سرکوب استفاده کند
خارج از این مناطق اشتراکی باید کاپیتالیسم نیز تا اندازه‌ای وجود داشته باشد ، ولی کاپیتالیسم به سبک سوئدی نه آمریکایی و افرادی که می خواهند به صورت wage system کار کنند میتوانند به استخدام یک شرکت که از سهام داران تشکیل شده است در بیایند. این گونه افراد این فرصت را دارند که از مناطق اشتراکی در آماده که در آنجا احتمالا زندگی از یک سطحی بالاتر نخواهد رفت در بیایند و سطح زندگی خود را از طریق ایجاد شرکت و شغل برای دیگرانی که خواهان کار هستند بالا ببرند و پولدار بشوند که این سرمایه ایجاد شده آنها شامل مالیاتی حدود ۲۵% تا ۳۵% خواهد شد که از پول این مالیات‌ها خدمات اجتماعی به مردم داده میشود. این روح یک حکومت سوسیال دمکرات هست ، این جامعهٔ مارکسیستی نیست که حق مالکیت خصوصی را از بین ببرد!
یک نمونه خوب از این مناطق اشتراکی که می‌گویم ، کیبوتز‌ها در اسرائیل است که امروزه تقریبا ۲۵۰ تا از آنها وجود دارد که در گذشته گسترده تر بود.
Kibbutz - Wikipedia, the free encyclopedia
به نظر بنده اینها فقط اسم هستند ، مهم عملكرده . حكومتی میتونه جمهوری باشه ولی دیكتاتوری هم باشه یكیشو هم خودمون داریم !
ولی بنا به همان اسامی ، با توجه به سابقه تاریخی ایران و فرهنگی كه داره حكومتی كه پادشاهی رو تنها به شكل سمبلیك (پادشاه یا خانواده سلطنتی هیچ گونه قدرتی مطلقن ندارند) توی خودش داشته باشه مناسب تره . با توجه به قدمت تاریخی میشه كلی هم درآمد زایی برای كشور كرد ، همین انگلیس رو ببینید سر المپیك و دیدن سخنرانی ملكه چه قدر زد به جیب ؟ این سوای درآمد سالیانه از توریسمشه .
وقتی یك همچین پتانسیلی داریم خوب چرا ازش استفاده نكنیم ؟ به خاطر لج و لجبازی ؟
جمهوری سکولار رای من هست
بهترین نوع حکومت
به نظر من جمهوری به درد جامعه ایران نمیخوره
چرا؟گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی ixzee
تقریبا شبیه این کار در عراق شد. منحل شدن نیروهای نظامی با این طول و عرض یکشبه آنها را محو نمی کند بلکه بخشی از آنها را تبدیل به نیروهای خرابکار می کند. از طرفی ایران شباهتی به سوییس ندارد که بدون پلیس اوضاع آرام باشد. اختلاف طبقاتی وحشتناک و فقر رو به گسترش که وجود دارد طبقه بزرگی از خلافکاران ایجاد کرده که در نبود قدرت پلیس جامعه را به هرج و مرج می کشاند.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی David Hume
از طرفی واقعا این هدر دادن منابع نیست که کل تجربیات نیروی انتظامی در همه زمینه ها (قاچاق, مرزداری، مواد مخدر، راهنمایی رانندگی، و...) به باد داده شود.
گرچه حتی دورنمای تغییر در ایران را هم نمی بینم ولی در دنیای تخیلی خودمان تفکیک نیروی انتظامی و بازگشتش به سیستم قدیم ژاندارمری و شهربانی را بهترین گزینه می دانم. شهربانی ها دست مردم (شورای شهر و شهرداری) و مسایل کشوری و امنیتی هم به دست ژاندارمری (شبیه پلیس فدرال آمریکا) که تحت کنترل دولت مرکزی می تواند باشد.
راسل جان به نظر من هم به درد ایران نمیخوره .گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Russell
مردم ایران هنوز درک درستی از دموکراسی ندارند . بنگرید به همین داستان موسوی و خاتمی و ا.ن . خود به درستی نشان میدهد که نمیتوانند درست انتخاب کنند . انتخابی که آلمانها هم بلد نبودند . ولی آلمانها درگیر جنگی به بزرگی جنگ جهانی دوم شدند و آموختند ولی بزرگترین بلایی که بر سر ما آمده همین جمهوری اسلامی بوده که اصلن قابل قیاس نیست با بلایی که بر سر آلمانها آمد !
خوب راه چاره چیست؟گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی sonixax
کسی پیدا شود که آدم خوبی باشد و به قدرت هم آلوده نشود موقت مردم را دموکرات کند خوب اصلا دموکراسی را میخواهیم چکار همان را نگه میداریم دیگر،فعلا بیشتر از مردم من از همان چهره های اپوزوسیون میترسم،دموکرات درشان نیست یا انگشت شمار است اصلا چه برسد کسی که بشود ملکت را دستش داد تا زیربنای دموکراسی بسازد.
خوب همینه دیگه ! نداریم آدمش رو .گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Russell
ما به هر حال باید از یک حکومت دلسوز برای مردم و کشور ولو بدون انتخاب مردم گذر کنیم . چیزی که درش سخن گفتن جرم نباشد . یک چیزی نرمتر از دوران شاه . اینطوری میشه رفته رفته فرهنگسازی کرد . ولی با وجود حکومتی مثل ج.ا حتا همون فرهنگسازی هم غیر ممکنه . شا اگر بیایید و در مورد دموکراسی و مردمسالاری حرف بزنید میشوید محارب با خدا !
یک پادشاهی داشتیم از ایران به هند فرار کرد ولی دوباره برگشت و باز پادشاه ایران شد، نامش چه بود؟گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Kaveh
به نگر من همه چیز در این نرمی آغازین نهفته، اگر حکومت تنها "اندکی نرم" و بُردبار باشد، کم کم نیروهای نیک و خردگرایی پیروز میشوند.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی sonixax
این "آغاز" هر زمانی میتواند باشد، مانند هل دادن سنگ به سرازیری است، اگر افتاد کم کم شتاب گرفته و دیگر نمیشود به این سادگی‌ها آن را بازایستاند.
خب فکر میکنم جمهوری اسلامی که هم این سی سال درسش رو پس داده و تناقضات بنیادین تقریبا برای همه روشن هست. به نظرم برای ایران فعلی مناسب ترین گزینه جمهوری هست(و حتی نیازی به کلمه سکولار هم نیست چون یک جمهوری البته نه به معنای تحریف شده اون ذاتا سکولار هست) هر چند خود جمهوری(از نوع واقعی) هم باز به دلیل ارجحیت دادن نظر کل به تک تک افراد کاملا مطلوب نیست ولی اگر یک جامعه مدنی باز وجود داشته باشه خیلی راحت تر میشه به تلاش برای تغییر حکومت دست زد(در واقع مهم نیست چه کسی حکومت میکنه بلکه مهم اینه چطور میشه حاکم رو با کمترین هزینه خلع کرد) اصولا به نظر من خنده دار هست که واقعا فکر کنیم هنوز هم حرف این هست که از چیزی مثل پادشاهی برای اتحاد یا تقویت یک کشور و... استفاده کرد. کشوری که دارای دلایل طبیعی برای پیوستگی نباشه همون بهتر که تجزیه بشه. جایگزین های دیگه مثل آنارشیم یا سندیکالیسم هم که از نظر من حتی برای کشورهایی که حکومت های نسبتا دموکرات رو به مدت طولانی تجربه کردند در حال حاضر قابل اجرا نیست چه برسه به کشور ما که خیلی از دوره های تاریخی رو هنوز پشت سر نگذاشته،به نظرم خیلی باید بگذره و داغ های دولت مدرن باید حسابی شبریت رو به ستوه بیاره تا اینکه بشه به عدم وجود دولت رسید.
به دفترچه خوش‌آمدید گرامی :e303:گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی undead_knight
نکته‌های سراسر بجایی گفتید، هر چند من هوادار نگه داشتن "سکولار" در کنار مردمسالاری (جمهوری، دموکراسی) هستم.
یادآور و گوشزد مهمی است که نباید هیچگاه باورهای شخصیرا درون سیاست کرد، دستکم نه سرراست.
ممنون خب نظری که من دارم بیشتر در مورد عنوان رسمی حکومته و شاید برای آگاه سازی همچین پسوندهایی بد نباشه برای مثال اگر دقت کنید اکثر حکومت هایی که پسوند های برای جمهوری میزارند در واقع از اون صفت بی بهره هستند و راهی برای پوشوندن ضعفشونه. البته واقعیت اینه که به هر حال هر نظری یک نظر شخصی هست به نظر بیشتر ما باید تلاشمون متوجه این باشه که نظرهای شخصی بدون پشتوانه منطقی به کلیات تعمیم پیدا نکنه.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Mehrbod