تبعیضات قومی و فرهنگی در ایران
با درود فراوان خدمت دوستان عزیز:
ایالات متحده آمریکا یک نمونه کامل و فرهیخته از مجموعه فرهنگهای مختلف که مشمول ادیان، اعتقادات، رسوم و زبانهای گوناگون میباشد که با وجود اختلافات فراوان همه با کمال احترام در کنار هم زند گی کرده و سعی می کنند وجه مشترکی بین همدیگر پیدا کرده تا یک زندگی آرامی داشته باشند. برای مثال در ایالت کالیفرنیا حد اقل 5 ملیت مهاجرمانند شهر چینیها و هندیها در سانفرانسیسکو، کره ایها ، ارامنه، اعراب ، و بالاخره ایرانیان را در لوس آنجلس می توان نام برد که در جوار هم به صلح و حتی در جشنهای آیینی همدیگر شرکت کرده و از فرهنگهای همدیگرلذت برده یاد می گیرند.
یکی از مهاجران که دراوایل قرن 18 به آمریکا مهاجرت کردند و تا کنون نیز در آمریکا مقیم هستند گروهی به اسم آمیش است که در آرامش کامل در دنیای خود با فرهنگ خاص خود دارند زندگی میکنند. آمیشها داوطلبانه از آوردن برق به خانه خودخودداری کرده اند. و یا از اسب و درشکه به عنوان وسایل نقلیه استفاده میکنند. و دولت هیچگونه مداخله ایی در فرهنگ و روش زندگی آنها ندارد ولی در عین حال آماده گی وخدمت خود را ازآنها به عنوان شهروند آمریکایی دریغ ندارد.
ایران به عنوان یک سرزمین کهن در طول تاریخ منزلگاه انواع اقوام و مذاهب دنیا بوده وکما بیش هنور هم هست. یکی از زیبائی ها وشاخص های غنی بودن یک مملکت را میشود درسعی و تلاش دولت در زنده نگه داشتن ، افتخارو احترام به فرهنگهای متنوع آن کشورمشاهده کرد . از میان اصلی ترین اقوام ایرانی می توان فارس ها، كردها، می کنند لرها، بلوچ ها، بختیاری ها، ترك های آذری، تالشی ها، تات ها، تركمن ها، قشقایی ها و عرب ها را نام برد. البته با توجه به گستردگی و تنوع اقوام در كشور ایران، اقلیت های قومی و گروه های نژادی كوچك تری نیز در ایران زندگی می كنند.
اما در ایران متاسفانه بعضی از این اقوام حداقل در دو دهه اخیر مورد تبعیض قومی و یا مذهبی شدیدی واقع شدند. رسانه- های خبری تقریبا هر هبفته یک خبراز ایران راجع به نقض حقوق بشر را به گوش بقیه مردم میرسانند. برای مثال: درتاریخ 20 سپتامبر "بازداشت گسترده' دراویش در اطراف دادستانی تهران" ٬ درتاریخ 25 سپتامبر" بهاییان داوطلب ورود به دانشگاه‌های ایران؛ زنجیره محرومیت ادامه دارد"٬ و در تاریخ 29 سپتامبر" رو بیش از ٧٠ نفر از شهروندان عرب ایرانی از شرکت آزادگان جنوبی اخراج شده‌اند".
چرا بچه های کرد به جای نشستن در کلاس به عنوان نان آور خانه باید کیلومترها مسافت را با پای پیاده درسرما و گرما از کوههای پر پیچ و خم شرایط تصور ناپذیر بپیمایند تا از مرزها بصورت غیر قانونی رد شده تا لقمه نانی برای خانواده خود بدست بیاورند؟ و چرا ساکنان سیستانی بایستی سالیان سال با فقرو تنگدستی بدون کمکی از دولت به سر برند و یا مجبور به کوچ دستجمعی شوند؟ چرا این همه تبعیض و بی توجهی علیه مردم خود؟ و هدف از این تبعیضهای فاحش چیست؟ آیا قانون اساس ایران حامی اینگونه تبعیضات در مورد شهروندان می باشد؟ پس چرا اقدامی در کم رنگ کردن این شرایط نا بسمان گروهای اقلیت نمیکند؟؟؟
لطفا نظرات خود را با ما و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.
با سپاس
تیم دیجیتال فارسی
فرماندهی مرکزی ایالات متحده
