نمایش نسخه قابل چاپ
در این تاپیک در مورد شیوه های شاد زیستن، موفقیت در زندگی و رشد کردن و درست زندگی کردن صحبت می کنیم. بیشتر تمایل دارم که به شکل مختصر در هر پست در قالب حداکثر چند جمله در مورد اصول رشد شخصی بنویسیم یا سخنان افرادی را که در این زمینه نوشته اند نقل قول کنیم.
هرگاه که می اندیشیم مشکل بیرون از ماست خود آن اندیشه مشکل ماست. به آنچه بیرون از ماست این توانایی را می بخشیم که ما را کنترل کند. این را می گویند برداشت از بیرون به درون، یعنی آنچه بیرون از ماست باید عوض شود تا ما بتوانیم عوض شویم.
نگرش عامل(proactive) ایجاد دگرگونی از درون به بیرون است یعنی تغییر مثبت به وجود آوردن: می توانم تواناتر و کوشاتر و خلاق تر و سرشار از همکاری باشم...اگر در زندگی زناشویی خود با مشکل روبرو هستم، واقعا از بازگفتن مدام خطاهای همسرم چه عایدم می شود؟ با گفتن اینکه مسئول نیستم، از خودم یک قربانی ناتوان می سازم. و خودم را در وضعیتی منفی فلج می سازم. از توانایی خودم برای تاثیر گذاشتن بر او می کاهم- غرولند و متهم کردن و گرایش انتقادی من فقط این احساس را به او می دهد که ضعف های خود را معتبر بشمارد. انتقادم بدتر از رفتاری است که می خواهد اصلاح شود.
اگر بخواهم واقعا وضعم بهتر شود، می توانم بر یگانه چیزی که در اختیار است -خودم- متمرکز شوم. می توانم از اصلاح همسرم دست بکشم و به اصلاح ضعف های خودم بپردازم. می توانم بکوشم شریک زندگی بی نقص و کاملی باشم: منشاء عشق و حمایت بی قید و شرط. می توان امیدوار بود که همسرم قدرت این نمونه عامل را احساس کند و همان گونه پاسخ دهد. اما خواه همسرم اینگونه پاسخ دهد و خواه نه، مثبت ترین شیوه برای تاثیرگذاشتن بر وضعیتم این است که بر بهبود خودم- بر هستی ام- متمرکز شوم.
از راه های بسیار می توان بر حلقه نفوذ متمرکز شد: شنونده بهتر بودن، شریک زندگی مهرآمیز تر بودن، دانش آموز بهتری بودن، کارمندی سرشار از همکاری و ایثار بودن، گاه عامل ترین کاری که می توانیم بکنیم شاد بودن است: فقط لبخندی راستین. بعضی چیزها مانند آب و هوا هیچ گاه در حلقه نفوذ ما قرار نمی گیرند. اما به عنوان افرادی عامل می توانیم هوای جسمانی یا اجتماعی خود را به همراه آوریم. می توانیم شاد باشیم و آن چیزهایی را که نمی توانیم کنترل کنیم، بپذیریم و تلاش های خود را به اموری معطوف کنیم که می توانیم بر کف اختیار بگیریم.
از کتاب هفت عادت مردمان موثر نوشته استفن کاوی
فایل پیوست 3306
How much I missed, simply because I was afraid of missing it.
.paulo coelho
تا هنگامی که به نقش بازی کردن، پنهان نمودن و فرافکنی آنچه در درون داریم ادامه دهیم، آزاد نیستیم که باشیم و یا انتخاب کنیم...
هرگاه احساس یا میلی را سرکوب می کنیم قطب مخالف آن را نیز سرکوب می کنیم. با نفی زشتی های خود، از زیبایی هایمان می کاهیم، با نفی ترس خود، از شجاعت مان کم می کنیم و با نفی حرص و آز خود، بخشندگی مان را کاهش می دهیم...هنگامی می توانیم روشنایی را دربر گیریم که بتوانیم به طور کامل تاریکی را در آغوش کشیم.
کتاب نیمه تاریک وجود نوشته دبی فورد
آن هنگام که درک کنید هرآنچه در دیگران می بینید، در خود دارید، کل دنیای شما دگرگون می شود. هدف ما این است که هر آن چه را در دیگران دوست داریم یا از آن بیزاریم، بیابیم و در آغوش بگیریم. هنگامی که این جنبه های طرد شده خود را بازپس بگیریم، به جهان درون را می یابیم. به محض آن که با خود به صلح برسیم، با جهان به صلح می رسیم...
راه حل توجه به این نکته است که ما نمی توانیم چیزی را درک کنیم یا ببینیم و خود، آن نباشیم. ما نمی توانیم صفتی را که در خود نداریم، در دیگری تشخیص دهیم. اگر از شجاعت کسی به وجد می آیید، به دلیل آن است که خودتان آن ویژگی را دارید و اگر گمان می کنید کسی خودخواه است، مطمئن باشید شما هم می توانید به همان اندازه خودخواهی نشان دهید.
دبی فورد
درک این نکته برایم ساده شده بود که با تغییر شرایط زندگی امکان داشت هرکاری بکنم و هرکسی بشوم...
کشف کردم این توان در من است که مانند همه افرادی که محکوم می کردم عمل کنم. اینک برایم روشن شده بود که باید روی آن ویژگی های دیگران که مرا ناراحت می کند دقت کنم. متوجه شدم این ها همان اتاق های خانه ام هستند که من درشان را بسته بودم... به مرور زمان آن صدای درونی که که پیوسته همه چیز و همه کس را داوری می کرد آرام گرفت. همه عمر آرزو داشتم ذهنم آرام گیرد و اکنون می دیدم این کار شدنی است. متوجه شدم زمانی افراد را مورد پیش داوری قرار می دهم که نمی توانم برخی ار حالات یا رفتار های آن ها را در خود ببینم. مثلا افراد خودنما را مورد قضاوت قرار نمی دادم چون می دانستم خودم هم خودنما هستم. اما هنگامی که کاملا باور داشتم امکان ندارد رفتار خاصی از من سر بزند، از آن رفتار ناراحت می شدم و شخص مرتکب را نشانه می رفتم. دستتان را دراز کنید و با انگشت به کسی اشاره کنید، می بینید که یک انگشت شما متوجه آن شخص است اما سه انگشت دیگر خودتان را نشانه رفته اند. یادآوری خوبی است تا بدانیم، هرگاه دیگری را سرزنش می کنیم در واقع آن ویژگی را در خود نفی می کنیم.
دبی فورد، نیمه تاریک وجود.
The first symptom of the process of our killing our dreams is the lack of time. The busiest people I have known in my life always have time enough to do everything. Those who do nothing are always tired and pay no attention to the little amount of work they are required to do. They complain constantly that the day is too short. The truth is, they are afraid to fight the Good Fight.
The second symptom of the death of our dreams lies in our certainties. Because we don’t want to see life as a grand adventure, we begin to think of ourselves as wise and fair and correct in asking so little of life. We look beyond the walls of our day-to-day existence, and we hear the sound of lances breaking, we smell the dust and the sweat, and we see the great defeats and the fire in the eyes of the warriors. But we never see the delight, the immense delight in the hearts of those who are engaged in the battle. For them, neither victory nor defeat is important; what’s important is only that they are fighting the Good Fight.
And, finally, the third symptom of the passing of our dreams is peace. Life becomes a Sunday afternoon; we ask for nothing grand, and we cease to demand anything more than we are willing to give. In that state, we think of ourselves as being mature; we put aside the fantasies of our youth, and we seek personal and professional achievement. We are surprised when people our age say that they still want this or that out of life. But really, deep in our hearts, we know that what has happened is that we have renounced the battle for our dreams – we have refused to fight the Good Fight.
When we renounce our dreams and find peace, we go through a short period of tranquility. But the dead dreams begin to rot within us and to infect our entire being.
We become cruel to those around us, and then we begin to direct this cruelty against ourselves. That’s when illnesses and psychoses arise. What we sought to avoid in combat – disappointment and defeat – come upon us because of our cowardice.
And one day, the dead, spoiled dreams make it difficult to breathe, and we actually seek death. It’s death that frees us from our certainties, from our work, and from that terrible peace of our Sunday afternoons
paulo coelho
Sharpen your interest in two major subjects: life and people. You will only gather information from a source if you are interested in it." -- Jim Rohn
The worst kind of arrogance is arrogance from ignorance." -- Jim Rohn
"If at first you don't succeed, find out if the loser gets anything."
~William Lyon Phelps
It's a nice, and warm, Sunday morning here. Most people around here will be out barbecuing for the big NFL games today.
If it's important to you, and if you haven't already, you will be working on creating assets. Do what others won't so later you can do what others can't. Robert Kiosaki
A child has no trouble believing the unbelievable nor does the genius or the madman. It's only you and I, with our big brains and tiny hearts who doubt and overthink and hesitate." Steven Pressfield
Live to please the others, and everyone will love you, except yourself.
PAULO COELHO
برای خوشحال کردن دیگران زندگی کن و همه تو را دوست خواهند داشت غیر از خودت.
ما در جهانی زندگی می کنیم که بیشتر مردم خود و تصمیمات خود را خیلی جدی می گیرند. من برایتان خبری دارم. هیچ چیز چندان مهم نیست. واقعا مهم نیست ! اگر در پی تصمیمی که می گیرید مقداری پول از دست بدهید, مشکلی نیست – یاد می گیرید با پول از دست دادن کنار بیایید. اگر دوستی را از دست می دهید, مشکلی نیست – دوست دیگری می یابید. اگر طلاق را می گزینید, مشکلی نیست – یاد می گیرید تنها زندگی کنید. اگر بر می گزینید که ازدواج کنید, مشکلی نیست – یاد می گیرید با یک گونه ی تازه ی همزیستی کنار بیایید.
خودتان را یک دانشجوی همیشگی در یک دانشگاه بزرگ فرض کنید. برنامه ی آموزشی شما روابط کلی تان با جهانی است که در آن زندگی می کنید, از آن دم که به دنیا می آیید تا آن دم که می روید. هر تجربه یک درس ارزشمند است که باید فرا بگیرید. اگر راه "الف" را انتخاب کنید, یک سری از درس ها را می آموزید. اگر راه "ب" را بر گزینید, یک سری دیگر از درس ها را می آموزید. زمین شناسی یا زیست شناسی – تنها آموزگاران و کتاب های متفاوت, تکالیف متفاوت, آزمون های متفاوت.
واقعا مهم نیست. اگر راه "الف" را بروید, توت فرنگی گیرتان می آید و اگر راه "ب" را بروید شاه توت. اگر از هر دو بدتان بیایید, می توانید یک راه دیگر را بیابید. موضوع به سادگی این است که هر موقعیتی را که درونش هستید محفل آموزشی خود کنید و هر چه می توانید از خود و جهان پیرامون تان بیاموزید. پس – شاد و سبک شوید ! هر چه در پی تصمیم گیری تان پیش آید, خوش آید. از پس آن بر می آیید.
-ترس را احساس کن ... اما کارت را انجام بده , سوزان جفرز
پ.ن : از بین کتاب های رشد شخصی که خوندم, کتاب آیین زندگی-دیل کارنگی از همه بهتر بود, به بقیه دوستان هم پیشنهاد می کنم این کتاب رو بخونند
:e00e:گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی khayyam
اگر همه چیز رو به چشم درس نگاه کنیم و جدی نگیریم راحت دست به کار می شیم و ترس از شکست معنای خودش رو از دست میده. راحت زندگی می کنیم راحت ریسک می کنیم راحت ارتباط برقرار می کنیم. دنیای رقابتی امروز واقعا آدم ها رو تحت فشار قرار داده. داشتن چنین ذهنیتی فشار بی نقص بودن رو از روی دوش آدم برمیداره. یعنی شکست رو به چشم درس گرفتن ببینی و با موفقیت هم به خودت مغرور نشی فقط از مسیر لذت ببری! یک دم زندگی در دنیا رو برای خودمون زندگی کنیم و مسائل زندگی رو جدی نگیریم چون ما ذره ای در دنیای مکان و زمان بیش نیستیم و بزودی دیگه نیستیم مثل هزاران نسلی که دیگه نیستند.
فکر می کنم دیل کارنگی جزو اولین افرادی بود که در مورد رشد شخصی کتاب نوشت. آدمی که خودش از صفر شروع کرد و به همه چیز رسید. کتاب آیین زندگی هم کتاب بسیار خوبیه ولی کتابی که به طور مفصل در مورد رموز موفقیت صحبت کرده و اون هم کتاب قدیمی هست کتاب جادوی فکر بزرگ هست که بین بهترین کتاب هایی هست که خوندم.
+ آیین دوستیابی اش.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی MEHDI
رنج امروزین آسودن فردائین بود و آسودن امروزین رنج فردائین.
— قابوسنامه
وقتی تعبیر به رنج بکنیم، آدم می خواد خودش رو کنار بکشه چون کسی دوست نداره رنج بکشه.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Mehrbod
باید کاری رو که دوست داری انجام بدی و البته انضباط لازم رو برای درست انجام دادنش داشته باشی. باید از مسیر لذت برد و به چشم سرگرمی به کارت نگاه کنی.
به دید من اینها بازی‌هایِ روانی هستند و نباید هرگز خودفریفت.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی MEHDI
ما چیزی داریم به نام رنج, چیزی به نام خوشی. یکمی را نباید اگر هم میشد بیخود به خوشی دگرانید, مگر آنکه
روشن شود چرا رنج‌آور است. برای نمونه بیدار شدن روزانه‌یِ شما از خواب و رفتن سر کار رنج‌آور است و این
یک رنجِ بجاست. شما نباید اینجا با خودفریبی این رنج را بزدایید, بساکه باید بکوشید کاری بیابید که نیاز به بیدار
شدن در همچو ساعتی نداشته باشد, گرنه تن و مغز شما بیمار نیستند از کم‌خوابی پیوسته برنجانند اتان!
بحث اینه که وقتی شما کاری رو که انجام میدی دوست داری برای انجام کارت اشتیاق داری. اگر کارت رو دوست نداری، کارت رو عوض کن ولی خیلی ها نمی تونن اینکار رو بکنن. پس یک راه باقی ممیمونه: تغییر نگرش. نگاه کردن به کارت به عنوان یک فرصت برای کسب تجربه. شما اینجا خودفریبی نکردید واقعا دست به هرکاری بزنی تجربه کسب می کنی. ولی اگر بخوای روی رنجی که از کار می بری تمرکز کنی، زندگی رو به خودت زهرمار می کنی و به ندرت به استقلال مالی می رسی که بری سراغ کار مورد علاقه ات. هر واژه ای احساس خاصی رو در ما ایجاد میکنه که روی رفتار ما تاثیرگذاره. این به معنای دور شدن از واقع بینی نیست. فقط با فهمیدن واقعیت ها، تمرکزمون رو روی جایی قرار میدیم که می تونه شرایط ما رو بهبود ببخشه.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Mehrbod
فایل پیوست 3394
استانیسلاس واورینکا، تنیس باز سوییسی بالاخره بعد از 14 بار شکست خوردن در مقابل نواک جوکوویچ، در برابر این تنیس باز پیروز شد و بعد از پیروزی دیشب برابر بردیچ، الان برای نخستین بار به فینال یک گرنداسلم رسیده است. این تتو روی دستش که از ساموئل بوکت شاعر ایرلندی است جالب توجه است:
Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again. Fail again. Fail better
یک آدم باهوش و با اطلاعات بالا می تواند از زیر بار مسئولیت رفتارهایش فرار کند. با منطق به ظاهر خدشه ناپذیر نشان دهد طرف مقابل مقصر بوده ولی یک آدم باشخصیت و دارای تمامیت وجود است که می فهمد به جای همه توجیهات و بحث های بیهوده بهتر است منیت(ego) خودش را زیرپا بگذارد و بگوید معذرت می خواهم. بهتر است تلاش کند تا با درک و احترام متقابل صحبت کند. داشتن هوش و اطلاعات هیچ تضمینی برای رسیدن به هدف ها در زندگی نیست. بزرگی فکر و شیوه نگرش است که تفاوت ها را رقم می زند.
رسیدن به آرزو با تلاش و اعتماد به نفس و این مهملات که در سمینار های موفقیت چرند است .
البته که با تلاش شما به نتایج مثبتی می رسید اما همیشه اینطور نیست .
یک بچه را تصور کنید که آرزوی خلبان شدن را دارد اما به دلیل بیماری نادر در امتحان خلبانی برای همیشه این آرزو را به گور می برد .
دنیا جای کنش و واکنش هاست . یک دنیا که 100 نفر جمعیت دارد و 50 واحد منابع دارد همیشه نصف جمعیت زیر آن له خواهند شد
و اصولا آرزویی نداند و فقط پی زندگی حال هستند .
این رشد شخصیت و رسیدن به درجه موفقیت در این پوستر ها و سمینار ها چرند محض است . خود این ها که
این صحبت ها را می کنند با چنگ زدن و پا روی شانه افراد دیگر به عنوان نمونه یک انسان موفق نمایش داده می شوند که بحث خوب و
بد بودن آن مساله من نیست.
البته که شما تلاش می کنید اما همیشه زمانی به موفقیت می رسید که سطح انتظار شما منطقی باشد و شانس همراه شما .
:e00e:گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی demeter
.Chance favors the Prepared Mind
بله نکته اینجاست که وقتی شانس به سراغ ما می آید آیا ما می فهمیم که شانس به ما رو کرده؟ داشتن حضور ذهن و تمرکز است که تعیین کننده است. همچنین کسی که از تجربه کردن نمی ترسد بیشتر خودش را در موقعیت هایی قرار می دهد که شانس بهش رو کند وگرنه در خانه نشستن و منتظر شانس ماندن بیهوده است.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Mehrbod
نکته مهم دیگر که در عنوان جستار هم ذکر شده رشد شخصی است. این از هرچیزی مهم تر است و به قول سقراط هدف زندگی است. شاید شما نفر اول المپیک نشوید ولی مهم شخصیت و توانایی های شماست که رشد می کند. بی تردید در راه چنین اهدافی موفقیت های ریز و درشت هم به دست آورید و اگر هدفتان را دوست داشته باشید از مسیر هم لذت می برید. بنابراین در اینجا نباید زود خسته شد و از نبرد برای هدف ها دست کشید در عین حال که درک درستی از اوضاع موجود هم داریم و مدام در حال درست کردن اشتباهات خود هستیم. به قول کوییلو تلاش برای رسیدن به رویاهایتان است که زندگی را هیجان انگیز می کند.
این مثال بچه و خلبان درست است. من هم هیچگاه اعتقادی به این جمله که اگر یک افلیج نتواند قهرمان دو شود خودش مقصر است نداشته ام. ولی تشخیص این موضوع همیشه به سادگی چنین مثال های اغراق آمیزی نیست. همچنین خیلی از مواقع این ما هستیم که می توانیم منابع را درست کنیم نه اینکه فقط برای منابع موجود بجنگیم. فقط با دست بکار شدن است که شما عیار خودتان را می توانید بسنجید. مرز تشخیص واقع بینی و اینکه شما شهامت نبرد کردن با مشکلات برای رسیدن به هدف های بزرگ را نداشتید چیست؟ شاید زود تسلیم شدید؟گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی demeter
Life is short. Break the rules.
لغزش و ناکامی فردی قوی را نمی توان عیب به شمار آورد. اعتبار مرد به این است که در صحنه زندگی بجنگد عرق بریزد سختی ها را تحمل کند و بداند که با تلاش و تکاپو و انگیزه می تواند به پیروزی بزرگی برسد و اگر هم شکست بخورد بداند که هرگز در رده افراد بزدل و ترسویی که معنی پیروزی و شکست را نمی دانند، قرار نمی گیرد. آبراهام لینکلن
جمله پیشین از تئودور روزولت بود.
موفقیت نه در پیروزی بلکه در تلاش و مبارزه و رنج حاصل از آن نهفته است.
آن که روحا شجاع است طالب مبارزه است. شخص نیرومند حقیقی دارای اراده راسخ و استوار است. گاندی
انضباط فردی(یعنی انجام کاری حتی اگر حوصله انجامش را نداشته باشیم)، تمرکز(انسان امروز شخصی است با دهان بازبرای بلعیدن همه چیز و حتی نمی تواند چند دقیقه درجایی بنشیند و کاری انجام ندهد)، بردباری(همانگونه که یک کودک راه رفتن را به مرور یاد می گیرد)، علاقه شدید( فکر کردن مداوم به آن و پیوند دادن آن به زندگی شخصی) و ایمان به توانایی های خویشتن( ایمان خردمندانه و با بصیرت) کلید دستیابی به پیروزی است. اریک فروم