نظر شما دربارهء هنرهای رزمی چیه؟
من بخصوص به کنگفو علاقه و اعتقاد دارم.
روز به روز بیشتر بهش علاقمند شدم و احساس نیاز میکنم.
بدون اون احساس میکنم ناقصم.
دوست دارم کامل باشم.
نمایش نسخه قابل چاپ
نظر شما دربارهء هنرهای رزمی چیه؟
من بخصوص به کنگفو علاقه و اعتقاد دارم.
روز به روز بیشتر بهش علاقمند شدم و احساس نیاز میکنم.
بدون اون احساس میکنم ناقصم.
دوست دارم کامل باشم.
بنظر من یخوردش هم از هیچی خیلی بهتره.
منکه خودم خیلی دوست داشتم ولی وقت و انرژی کافی (و الانم پول) نبود که همزمان هم دنبال علم و فناوری و تخصص برم و هم دنبال حرفه ای خفن شدن در رزمی.
ولی همون چند ماه که رفتم اثرش موند و مثبت بود.
من دوست ندارم اینطور چیزهای مهم رو ناقص بذارم.
فکر میکنم کاریه که سرانجام باید انجامش بدم.
بخاطر همین زندگی من غیرعادیه.
هیچوقت نمیگم خب نشد حالا بریم دنبال بقیهء زندگی!
باید اون چیزایی رو که فکر میکنم لازم هستند انجام بدم.
وگرنه بقیهء زندگی تعطیل!
میگم سالی که نکوست از بهارش پیداست. نخواستیم!
و تا آخر عمرم همیشه توی فکر و خواست اون اهداف، و اگر فرصتی باشه، تلاش خواهم بود.
کار دیگری هم نخواهم داشت که بکنم!
البته الان حداقل از نظر علم و فناوری و قدرت ذهنی در این باب فکر میکنم پیشرفت چشمگیری داشتم. ولی رزمی هم خیلی دوست دارم و احساس نیاز میکنم بهش.
آخه کتک کاری رو اسمش رو میشه گذاشت هنر ؟
به درد دفاع شخصی و ارتشی ها و ... میخوره ولی هنر نیست .
این هنر نیست؟ خیلی هم زیباست
کتک کاری هنر نیست ! حتا اگر بزک دوزکش کنیم .
من بچگیام ووشو میرفتم...
دو بخش سانشو داره و تالو
تالو حرکات نمایشی با نیزه و شمشیر و.. بود
سانشو هم که بزن بزنه
البته باید هنر رو ابتدا دقیق تعریف کنیم.
ولی من با تصوری که از هنر دارم فکر میکنم کنگفو هنر است.
هنر قدرتمند شدن.
هنر شکل دادن جسم و روح و روان خود و ارتقای آن به یک سطح برتر.
خب این هنره.
اگر هنر نیست پس چیه؟
تازه من فکر میکنم برترین نوع هنر هم هست، چون 100% کاربردی و واقعیه.
اتفاقا هنرهای دیگه کمتر هنر هستن بنظرم من!
مثلا نقاشی چیه به چه دردی میخوره؟ چقدر بازدهی داره؟
حالا موسیقی بگی باز یک مقدار تاثیر داره و میتونه انرژی و انگیزه و الهام بیشتری بده. ولی این انرژی و انگیزه و الهام رو هم بعدش باید برای مقاصد عملی و کاربردی استفاده کنیم تا فایدهء واقعی داشته باشه.
هنر اینه که سطح زندگی خودت رو ارتقا بدی، که موثرترین راهش از طریق اصلاح و ارتقای خودته.
و کنگفو اگر درست شناخته و توسط افراد درست، درست استفاده بشه، یکی از کاراترین ابزارها در این راه است.
خب تصور شما از رزمی و رزمی کار صحیح نیست.
چرا فکر میکنید کارشون کتک کاریه؟
فکر میکنید اراذل و اوباش هستن؟
مگه استادان بزرگ رزمی همشون اینطور بودن؟
نه، خیلی هاشون آدمهای واقعا خردمند و مهربانی بودن و از خشونت تاحد ممکن پرهیز میکردن.
اصولا هم آدمی که روی خودش سرمایه گذاری و کار میکنه و به جایی میرسه بنظر من ارزشمندتر میشه و بیشتر قدر سلامتی و آسایش خودش رو میدونه و همینطور سر هر چیز کم ارزشی خودش رو به خطر نمی اندازه.
ضمنا من شخصا حتی نمیخوام مثل اویاما چندتا گاو بیچاره رو بکشم. چون فکر میکنم کارمای بدی ایجاد میکنه و درست نیست.
کسی که دنبال رزمی میره لزوما بی اخلاق و بی اعتقاد و بی مرام نیست.
بزرگترین هنر مرد چیه؟ آیا روبرو شدن و گذر کردن از ترسهای بزرگ، هنر نیست؟ قدرت که به خودی خودش چیز بدی نیست. میتونه مفید یا حتی لازم باشه. مثل خیلی چیزهای دیگه. به کمک علم و فناوری میشه جنایت و خلاف کرد، میشه کارهای خیلی مفید هم کرد. رزمی هم همینطوره. حداقل حداقلش میتونیم بگیم شبیه یک ارتش هست برای یک کشور. اگر کشور ارتش قوی داشته باشه، دیگران جرات تجاوز بهش رو ندارن. اگر ارتش قوی نداشته باشه، تجاوز و رنج و بدبختی به بار میاد. ولی بنظر من ماهیت و کارایی های ممکن هنر رزمی از این تعریف خیلی بیشتره.
سپاس از شما بابت براه‌اندازی جستار.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی folaani
برای یک مرد ضروری‌ست که توان دفاع از خود را داشته باشد و در هیچ شرایطی اجازه ندهد دیگران به زور جسمانی او را وادار به کاری که مایل به انجام آن نیست بکنند.
من که گمان میکنم سپری کردن یک دوره دفاع شخصی برای هر کس می‌تواند بسیار مفید و پربهره باشد.
کلا خوبه. مثل دورهء نظامیه. بین آدمهایی که تجربهء آموزش یا عملیات نظامی داشتن، آدمهای بی دست و پا و تنبل و خاله زنک و این حرفا کمتر پیدا میشه طبیعتا. غیر از اینه؟ یه چیزایی هست که آدم به نفع خودشه تجربه کنه. خیلی مفیدن. البته شاید آدمش هم باید باشه. یعنی ممکنه برای هرکسی چنین سودی نداشته باشه. باید آدم بااستعداد و آماده باشه. من با اینکه اصلا اجتماعی نبودم ولی بخاطر انگیزه ای که داشتم و لازم میدیدم، رفتم و تلاش خودم رو کردم. گرچه نتونستم ادامه بدم، اما همونقدر هم که رفتم باز تجربه کردنش رو خیلی مفید یافتم و تاثیر پایداری داشت که باعث میشه یک عمر تفکر و رفتارم تاحدی تغییر کنه. البته من چیزی کمتر از کنگفو رو قبول ندارم. دفاع شخصی رو هم قبول ندارم. دفاع شخصی مفیده ولی به هیچ وجه درحد کنگفو از نظر جسمی و روانی کامل نیست. ما توی کنگفو آموزش دفاع شخصی هم داشتیم، و حتی بوکس و کشتی هم بهمون آموزش دادن و مقداری کار کردیم. کنگفو تمام بدن انسان رو، تمام روانش رو، مبدل به سلاح میکنه. محدودیتی نداره. نبرد واقعی رو پیش چشم میاره. اون چیزی که تمام تاریخ و زندگی بوده و هست. کنگفو باعث شد که: 1) یاد بگیرم که آدم باید حداکثر فشار رو به خودش بیاره تا حداکثر بهره وری رو داشته باشه و معمولا حداکثر فشار اونی نیست که تا قبل از رفتن به آموزش کنگفو تصور میکنی. 2) افرادی وجود دارن با قابلیتهایی به طرز شگفت آوری بالاتر از دیگران و شما که تا وقتی ندیدی و خودت تجربه نکردی بقدر کافی درک نمیکنی میزانش و اهمیتش رو؛ بخاطر اینکه رفتن دنبالش و زحمت کشیدن؛ و این افراد دارن مدام پیشرفت میکنن و از شما جلو میزنن و برتری پیدا میکنن، اما شما هنوز توی صبح از جات بلند شدن یا دوتا درس و مشق ساده رو انجام دادن مشکل داری و تنبلی میکنی. بعد از فهمیدن این واقعیت ها، آدم انگیزهء جدی پیدا میکنه که اونم یجوری رقابت و پیشرفت کنه و برتری بدست بیاره. حالا توی رزمی نشد حداقل توی علم و فناوری و خلاصه هرچیزی که میتونه و استعدادش رو داره. البته شایدم من اینطور بودم. شاید هرکسی اینطور نباشه. رقابت چیز خوبیه. باعث پیشرفت میشه. ولی حسادت خوب نیست و نباید با رقابت اشتباه گرفتش.
بله منم موافقم. من مدت 4 ساله یه رشته رزمی ژاپنی رو کار میکنم. خیلی هم خوبه. کلن مغز و تن رو هماهنگ میکنه و آدم رو آماده مواجهه با موارد فوری و تند میکنه.
من یک دوست دختر اسرائیلی داشتم یک زمانی ، یک بر توی خیابون دیدمش از پشت زدم به شونه اون ، مچ دستم رو گرفت پیچوند شکست:e412: ، چون سربازی در اسرائیل اجباری هست همه Krav Maga بلدند میزنند دک و پوز شما رو خرد میکنند:e404:
Krav Maga - WiKi
بازی های کامپیوتری هم همین کار را میکنند :e00e:گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی kourosh_bikhoda
بازی کامپیوتری بدن رو قوی نمیکنه که؛ به شما فن یاد نمیده که؛ قابلیت های بدنی شما رو اونقدر بالا نمیبره که؛ سلامتی جسم شما رو اونقدر زیاد نمیکنه که؛ ...گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی sonixax
میتونه خیلی مفید باشه ولی نمیتونه با ورزش رزمی مقایسه بشه.
راستی آواتارت یجوریه آدم هر پستی که میزنی احساس میکنه جدی نیستی یا داری مسخره میکنی.
اگر عوضش کنی بنظر من بهتره.
کلا ازش اینطور برداشت میشه که چنین شخصیتی داری.
یه چیزی پرمحتواتر بذار. این چیه آخه!!
ایشون یکی از شخصیت های معروف کارتونی دوران کودکی ما هستند :e41f:گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی folaani
شاید برنامه علم نبرد رو در نشنال جغرافی فارسی دیده باشید. یه بار امیر پرتز رو آورده بود. من که از دیدن تکنیک های او خیلی شاد میشم. رشته من هم خیلی شبیه کراو ماگا هست.گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی Theodor Herzl
اصلن تو نمیتونی درک کنی رزمی چه روحی به تن آدم میدمه. من که به روح رزمی اعتقاد دارم. :e404:گفت‌آورد:
نوشته اصلی از سوی sonixax
ولی من از اون استادهای چینی و معبد شائولین و اینا که توی فیلمها نشون میدن خیلی خوشم میاد. یجورایی از همه جهت کاملن بنظرم. هم فلسفه/معنویت خودشون رو دارن و هم رزمی. با اون ریش هاشون و لباس های سنگین و مردانه و خردمندانه. آدمهای خوب و بامرامی هستن.
البته نمیدونم اونا تا چه حد واقعی بودن/هستن. بالاخره فیلمه دیگه!
بعد رزمی بنظر من بجز درگیری نزدیک باید سلاح سرد، و همچنین حرکات آکروباتیک و پریدن و این حرفا هم حداقل تاحدی داشته باشه. کاربرد اینا هم فقط در درگیری نیست و در زندگی روزمره و در طبیعت در مواقع عادی یا مواقع اظطرار هم میتونن خیلی مفید یا نیاز باشن.
ولی بهرحال بقیهء رشته های رزمی هم آره میتونن خیلی تاثیر داشته باشن.
من به کنگفو بعنوان چیزی که همهء رشته های دیگه میتونن زیرمجموعش باشن نگاه میکنم. حالا نمیدونم شاید تعریف رسمیش این نباشه.
یعنی برای من کنگفو یعنی گرفتن هر فن و هر تمرین و هر توانایی کارا از هر رشته ای. یعنی محدودیتی نداره. یعنی اصلا کنگفو درواقع یک اصطلاح کلی است برای اشاره به هرچیزی که به هنر رزم مربوط میشه. تازه حتی میشه زندگی عادی رو هم یک نبرد دونست. چون واقعا هم هست. همیشه که شما به جسم قوی و مهارت های رزمی فقط برای درگیری احتیاج ندارید، بلکه بقیهء زندگی یک رزمی کار هم خیلی برتر از زندگی دیگران میتونه باشه. از سلامتی روحی-روانی و جسمی بگیر تا کاربردها و امنیت بیشتر در زندگی عادی.
مثلا این ورزش پارکور که هست رو من میتونم جزو کنگفو حساب کنم!! یک شاخه ای و یک زیرمجموعه ای میتونه باشه.
البته اینم بگم که بنده با بخشهایی از پارکور اگر صرفا نمایشی و خطرناک باشن موافق نیستم. بنظر من هرچیزی باید 100% در راستای نیاز و کاربردهای عملی باشه و با حداقل خطر ممکن. آدم همینطوری نباید بره ریسک کنه و از یک ساختمان بپره به ساختمان دیگه یا توی هوا چندتا معلق صرفا بخاطر نمایش بزنه!
منتها چنین کنگفو ای که بنده بهش معتقد هستم دیگه از همهء رشته ها هم نیاز به صرف وقت و انرژی بیشتری داره. باید فول تایم کار کنی. باید اصل زندگیت کنگفو باشه.
ولی خب زندگی اصولا چیه و چی بیشتر به درد زندگی میخوره؟
الان البته زندگی بشر مقدار زیادی غیرطبیعی شده که حتی شاید اشتباه هم باشه. شاید حداقل افراط درش باشه. ما باید طبیعی تر زندگی کنیم.
بخاطر همین غیرطبیعی بودن زندگی فعلی هست که ما از چیزهایی مثل کنگفو هم دورتر شدیم و در اینکه اون رو بعنوان اصل زندگی خودمون انتخاب کنیم شک داریم. مثلا من خودم دنبال علم و فناوری مدرن هستم فعلا. و فکر هم نمیکنم با این شرایطی که هست، هیچوقت بتونم بصورت حرفه ای و فول تایم دنبال کنگفو برم (البته این لزوما دلیل نمیشه که هیچوقت کاری هم باهاش نداشته باشم). فکر میکنم از علم و فناوری راحتتر پول دربیاد!! ولی به قدرت و جنگندگی هم نیازه در کنارش.
قدرت و جنگندگی هم به این معنا نیست که هر روز با مردم درگیر بشی.
بیشتر یک اعتماد بنفس و پشتوانه است خیلی وقتا.
مثل اینکه در حیات وحش هم بیشتر وقتا دو حیوان رقیب با هم درگیر جدی نمیشن و با همون رجزخوانی و براندازهای اولیه، دو طرف تشخیص میدن که کدام قویتر است و ضعیف تر فرار میکنه/کنار میکشه!
من از خیابان هم که میخوام رد بشم با تفکر و اصول رزمی عمل میکنم.
کلا همیشه درحال راه رفتن و ایستادن و غیره همش در تفکر و استایل رزمی هستم. حتی راه رفتن عادی آدم باید بر اساس رزمی باشه، چون راه رفتن رزمی راه رفتن برتریه!