دروغگویی را از مذهبیون آموختم!

جالبه که در مذهب دروغ گناهه (در اسلام گناه کبیره).
اما چیزی که هست میبینی منشاء خیلی از دروغها از مذهبیونه.
بطور مثال اونها دنبال این هستن که در دنیای علم و کفر امروز باورهای خودشون رو با استانداردهای روز ثابت کنن (یا حداقل رد نشن)، و در این راه خب کم میارن و خیلی وقتها حقه بازی میکنن و دروغ میگن. حالا یه مقداری خودآگاه و یک مقداری هم ناخودآگاه ممکنه ترکیب شده باشه که میزان هرکدام در هر موردی میتونه متفاوت باشه.
بطور مثال یه دانشمندی میگه نمیشه عدم وجود خدا رو ثابت کرد، میبینی مذهبیون میان تاپیک میزنن که بله دانشمندان گفتن خدا وجود داره!!
یه وقتهایی شاید خطای ترجمه یا تفسیر باشه، اما بعضی وقتا هم نشانه هایی هست که نشون میده آگاهانه بوده. مثلا طرفها از درج رفرنس اصلی و متن زبان اصلی اکثرا اجتناب میکنن و گاهی میپرسی هم میگن گم کردم و یادم نیست و اینها. بعضی وقتها هم رفرنسشون اعتبار چندانی نداره و بخاطر همین خودشون چون میدونن ممکنه بهش گیر داده بشه و اعتبارش زیر سوال بره، درجش نمیکنن.
خب نمیدونم شاید اینا از دید اونها مصداق های همون دروغ مصلحتی و حفظ دین و ایمان و اینها باشه!! بنظر شما چطور؟
بنظر من این یه تناقضی هست در مذهبیون و شاید حتی خود دین.
چون اصولا خود دین، حداقل تاجایی که به ما یاد دادن، اینطور میگه که شما باید قبول کنی و با اینکه به خودت ثابت نشده و تجربه نکردی بگی درسته و واقعیت داره!
غیر از اینه؟
خب اعتبار اینها رو هم میذارن بر اثبات ها و بنیادهای اولیهء دین مثل معجزه و پیامبر معصوم و وحی و اینها. ولی میدونیم که امروز حتی خود اینها رو هم نمیشه ثابت کرد و بدیهی دونست و همشون زیر سوال هستند.
حالا تازه بحث حذف و سانسور موارد و استدلالهای مخالف و ایرادها و مطرح کردن انتخابی به کنار. یعنی مثلا یکی یه دلیل و سندی آورده یه چیزی گفته باب طبع مذهبیون، اما ممکنه دیگرانی هم بر علیه/برخلاف اون ادعا اسناد/دلایلی آورده باشن یا نظریهء دیگری رو براش مطرح کرده باشن. ولی مذهبیون اکثرا فقط اون منبع و مطلب مطابق عقاید یا باب طبع خودشون رو مطرح میکنن و دربارهء اون موارد دیگری که دیدن هیچ چیزی بروز نمیدن!!

من میگم اصولا اون نحوهء تفکر و پایه هایی که انسان رو اینقدر از واقعیت ها دور میکنن و حتی وادار به دروغگویی و اعمالی که در دین و معنویت مورد اعتقاد خودشون هم گناهه یا مطلوب نیست میکنن، آیا نباید در صحتشون شک کرد؟ آیا یه مشکلی در یک جایی نیست؟

وای که اسلام دین دروغگو هاست.حتی برای دروغ هم یک امام دارن.به روح امام....

از زمانی که هدف هر وسیله ایرو توجیه کرد دروغگویی مذهبی نتنها شگفت آور نیست که کاملا طبیعیه.
مثلا وقتی اسلام در هر حالتی باید حفظ بشه،دروغگویی که سهله کشتار و برده داری و شکنجه و... هم کاملا مجازه:)

هر چه از زرتشت آموختنی باشد، این یکی دروغگویی دیگر آموختنی نیست!

بنظر میرسد یک آدم لامذهب دلیل کمتری برای دروغگویی دارد تا یک آدم مذهبی!
اصولا هم آدم ابتدا باید با خودش روراست باشد.
روراستی من هم با خودم به این ختم شد که دیگر از مذهب به آن شکل جدا شدم.
چون مذهب پر از تناقض و ادعاهای بی سر و ته بود که با واقعیت ها تطابق نداشتند.
مذهب میگفت چیزی که به خودت ثابت نشده است و شک داری بگو صحیح است و شک هم نکن!
یک آدم لامذهب روراست آخر چه چیزی دارد که پنهان کند؟ از چه چیزی باید دفاع کند؟ چه چیزی را ثابت کند؟
این مذهبیون هستند که میخواهند همهء دیگران مثل آنها فکر و باورهایشان را تایید کنند.
یک لامذهب نهایت میگوید من اصلا بین دنیا و آخرت دنیا را انتخاب کردم، به شما چه مربوط؟ دوست دارم!!
اما یک مذهبی اگر بگوید من بی دلیل و اثبات مذهب را پذیرفتم، خب خنده دار است دیگر!
آخر چه دلیل دیگری دارد؟
آن لامذهب بر اساس غرایز طبیعی انسانی و رنج و لذت که واقعی و ملموس است عمل میکند.
ولی دین دار مدعی که حتی خودش هم در درونش میداند نمیتواند ثابت کند و شک دارد چه؟

یک لامذهب همینطوری کاری به مذهبی ندارد.
اما یک مذهبی که همان دین و مذهبش میگوید جلوی دهان منکران را بگیرید تا کفر و فساد را اشاعه نکنند و مرتدها را بکشید، خب باید این کارها را بکند دیگر. بنابراین همیشه نیاز به توجیه حقانیت دین/خودش هم دارد. و حتی اگر عمل نکند بازهم باید یک توجیه منطقی برای این احکام دینش پیدا کند که خب اول باید حقانیت دینش را ثابت کند.