گردآفرید
10-28-2011, 11:54 AM
روز کورش، روز آزادی انسان، روز انسان آزاد
هفت آبان، بیست و نه اکتبر، روزی است که به درستی بنام روز نگاشت فرمان آزادی کورش بزرگ (منشور حقوق بشر وی) و نه روز تخت نشینی او یا هر چیز دیگری نامگزاری شده است؛ زیرا به راستی آنچه کورش را از همه یگانه می سازد در همین واژه های ماندنی است؛ همان ارزشی که برای انسان در نظر گرفت و تا به ابد خواهد ماند.
امروز جهان تشنه ی چشمه ی جوشان آزادی است، به ویژه میهن گوینده ی آزادی...
این روز بزرگ بر همه ی ایرانیان و جهانیان خجسته باد...
چـرا هـر کــه آیـد ز بـیگانگان
پی قتـــل ایــران ببنـدد میان
بــرانید دشمن ز ایــران زمین
که دنیا بود حلقه، ایران نگین
(شادروان استاد فریدون مشیری)
- کورش، شهریاری است که شهریاران و رهبران، بایستی کشورداری را از او بیاموزند.
- کورش، شهروندی است که شهروندان و مردمان بایستی شهروندی را از او بیاموزند.
- کورش، انسانی است که انسان ها بـایستی انـسانیت و مردم داری را از او بیاموزند.
* * *
هیچ اندیشه ی ایرانی، امروز بی نیاز از کورش نیست؛ هر انسانی که به نوعی تشنه ی آزادی است، می باید جویای اندیشه های همیشه امروزی کورش باشد. هر انسانی که در درون خود، دیوی از انسان ستیزی و شکستن آزادی و بر نتافتن داد و حق دیگران دارد (حتا در مقیاسی کوچکتر از یک حکومت) او شاگردی است که باید آموزه های آموزگار کورش را آویزه ی گوشش کند.
راز دشمنی خودکامگان و خودمدارها با اندیشه ها و آرمان های کورش و رمز دلبستگی شگفت و همیشگی مردمان خواهان رهایی و آزادی به کورش در همین است که گوهر آزادی، زنگار و غبار فراموشی به خود نمی گیرد. آزادی برای انسان است.
آنچه کورش در سر داشت و اندیشید، بر زبان داشت و گفت و بر دست خویش کرد، برآیند فرهنگ ایران و فرمان نیاکان بود؛ همان "نیکی" که از نیایش فریدون به ارث برده بود.
پس کورش، چکیده ی فرهنگ ایران است؛ فرهنگی که فروتنی و آشتی جویی و داد خواهی و از خود گذشتگی در هنگامه ی آشتی و صلح و جنگاوری و دلاوری و سخت جانی و ایرانبانی در آستانه ی نبرد با بیداد را، روا می داند و برای همین است که کورش، این سر و سرآمد سرزمین ایران، آشتی خواهانه (همان واژه ای که بارها در فرمان آزادی یا منشور حقوق بشر کورش آمده است...) به بابل اندر شد؛ نه به نام یک کشور گشا و پیروز جنگ، وانکه به جامه ی یک کشور رهان، یک سود رسان و یک پیروز دل های مردمان... مردمان زیر ستم نبونیید پادشاه ستمگر بابل، از آمدن او بر خویش نلرزیدند، وانکه از شادی پای کوبیدند و گام های پدر آزادی را به گرمی گرامی داشتند.
کورش، در آن سامان سخن از آزادی راند؛ سخن از حق برابر انسان، زن با مرد، برده با آزاده، دیندار با بی دین، پرستش این دین با پرستش آن دین... واژه هایی که تا آن زمان گوش مردمان بدان ها بیگانه بود. در زمانه ی بیدادگری که به گواهی تاریخ و به گفته ی سنگ نبشته ی آشور پانیبال، شاه سنگدل آشوری، بریدن گوش و دست و زبان و در آوردن چشم و بر کندن نیایشگاه ها ارزش بود و گشایندگان شهرها و سرزمین ها بدان می بالیدند.
در فرهنگ ایران، اگر زرتشت، نماد اندیشه ی نیک است و با اندیشه ی نیک خود، خوب اندیشی را می آموزد، اگر فردوسی نماینده ی گفتار نیک است که با شاهنامه اش، گفتار نامه ی ایران را می آموزد، بی گمان، کورش، نشانه ی کردار نیک است که همان گفتارها و پندارهای گذشتگان را به وادی کرد و کار در می آورد. در آموزه های ایران، شهریاری آرمانی (خِشَترَه وَییریَه) ویژگی شاهی است که برای مردمان و شهروندان، خرد خویش را به کار گیرد و کورش نماد بیرونی این باور کهن است. امروز در هر زمان و در هر زمینی، اندیشه و آرمان کورش راهگشاست.
یک پای همه ی اساسنامه های پسین حقوق بشر از القای برده داری شارلمانی و لینکلن تا اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، می لنگد، این کورش بود که در زمانه ی خود اندیشه ی نو و تازه ی آزادی انسان را نگاشت و بدان رفتار نمود.
***
هفت آبان، بیست و نه اکتبر، روزی است که به درستی بنام روز نگاشت فرمان آزادی کورش بزرگ (منشور حقوق بشر وی) و نه روز تخت نشینی او یا هر چیز دیگری نامگزاری شده است؛ زیرا به راستی آنچه کورش را از همه یگانه می سازد در همین واژه های ماندنی است؛ همان ارزشی که برای انسان در نظر گرفت و تا به ابد خواهد ماند.
امروز جهان تشنه ی چشمه ی جوشان آزادی است، به ویژه میهن گوینده ی آزادی...
این روز بزرگ بر همه ی ایرانیان و جهانیان خجسته باد...
سروش سکوت
آبان ماه 2570 (روز کورش بزرگ
هفت آبان، بیست و نه اکتبر، روزی است که به درستی بنام روز نگاشت فرمان آزادی کورش بزرگ (منشور حقوق بشر وی) و نه روز تخت نشینی او یا هر چیز دیگری نامگزاری شده است؛ زیرا به راستی آنچه کورش را از همه یگانه می سازد در همین واژه های ماندنی است؛ همان ارزشی که برای انسان در نظر گرفت و تا به ابد خواهد ماند.
امروز جهان تشنه ی چشمه ی جوشان آزادی است، به ویژه میهن گوینده ی آزادی...
این روز بزرگ بر همه ی ایرانیان و جهانیان خجسته باد...
چـرا هـر کــه آیـد ز بـیگانگان
پی قتـــل ایــران ببنـدد میان
بــرانید دشمن ز ایــران زمین
که دنیا بود حلقه، ایران نگین
(شادروان استاد فریدون مشیری)
- کورش، شهریاری است که شهریاران و رهبران، بایستی کشورداری را از او بیاموزند.
- کورش، شهروندی است که شهروندان و مردمان بایستی شهروندی را از او بیاموزند.
- کورش، انسانی است که انسان ها بـایستی انـسانیت و مردم داری را از او بیاموزند.
* * *
هیچ اندیشه ی ایرانی، امروز بی نیاز از کورش نیست؛ هر انسانی که به نوعی تشنه ی آزادی است، می باید جویای اندیشه های همیشه امروزی کورش باشد. هر انسانی که در درون خود، دیوی از انسان ستیزی و شکستن آزادی و بر نتافتن داد و حق دیگران دارد (حتا در مقیاسی کوچکتر از یک حکومت) او شاگردی است که باید آموزه های آموزگار کورش را آویزه ی گوشش کند.
راز دشمنی خودکامگان و خودمدارها با اندیشه ها و آرمان های کورش و رمز دلبستگی شگفت و همیشگی مردمان خواهان رهایی و آزادی به کورش در همین است که گوهر آزادی، زنگار و غبار فراموشی به خود نمی گیرد. آزادی برای انسان است.
آنچه کورش در سر داشت و اندیشید، بر زبان داشت و گفت و بر دست خویش کرد، برآیند فرهنگ ایران و فرمان نیاکان بود؛ همان "نیکی" که از نیایش فریدون به ارث برده بود.
پس کورش، چکیده ی فرهنگ ایران است؛ فرهنگی که فروتنی و آشتی جویی و داد خواهی و از خود گذشتگی در هنگامه ی آشتی و صلح و جنگاوری و دلاوری و سخت جانی و ایرانبانی در آستانه ی نبرد با بیداد را، روا می داند و برای همین است که کورش، این سر و سرآمد سرزمین ایران، آشتی خواهانه (همان واژه ای که بارها در فرمان آزادی یا منشور حقوق بشر کورش آمده است...) به بابل اندر شد؛ نه به نام یک کشور گشا و پیروز جنگ، وانکه به جامه ی یک کشور رهان، یک سود رسان و یک پیروز دل های مردمان... مردمان زیر ستم نبونیید پادشاه ستمگر بابل، از آمدن او بر خویش نلرزیدند، وانکه از شادی پای کوبیدند و گام های پدر آزادی را به گرمی گرامی داشتند.
کورش، در آن سامان سخن از آزادی راند؛ سخن از حق برابر انسان، زن با مرد، برده با آزاده، دیندار با بی دین، پرستش این دین با پرستش آن دین... واژه هایی که تا آن زمان گوش مردمان بدان ها بیگانه بود. در زمانه ی بیدادگری که به گواهی تاریخ و به گفته ی سنگ نبشته ی آشور پانیبال، شاه سنگدل آشوری، بریدن گوش و دست و زبان و در آوردن چشم و بر کندن نیایشگاه ها ارزش بود و گشایندگان شهرها و سرزمین ها بدان می بالیدند.
در فرهنگ ایران، اگر زرتشت، نماد اندیشه ی نیک است و با اندیشه ی نیک خود، خوب اندیشی را می آموزد، اگر فردوسی نماینده ی گفتار نیک است که با شاهنامه اش، گفتار نامه ی ایران را می آموزد، بی گمان، کورش، نشانه ی کردار نیک است که همان گفتارها و پندارهای گذشتگان را به وادی کرد و کار در می آورد. در آموزه های ایران، شهریاری آرمانی (خِشَترَه وَییریَه) ویژگی شاهی است که برای مردمان و شهروندان، خرد خویش را به کار گیرد و کورش نماد بیرونی این باور کهن است. امروز در هر زمان و در هر زمینی، اندیشه و آرمان کورش راهگشاست.
یک پای همه ی اساسنامه های پسین حقوق بشر از القای برده داری شارلمانی و لینکلن تا اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، می لنگد، این کورش بود که در زمانه ی خود اندیشه ی نو و تازه ی آزادی انسان را نگاشت و بدان رفتار نمود.
***
هفت آبان، بیست و نه اکتبر، روزی است که به درستی بنام روز نگاشت فرمان آزادی کورش بزرگ (منشور حقوق بشر وی) و نه روز تخت نشینی او یا هر چیز دیگری نامگزاری شده است؛ زیرا به راستی آنچه کورش را از همه یگانه می سازد در همین واژه های ماندنی است؛ همان ارزشی که برای انسان در نظر گرفت و تا به ابد خواهد ماند.
امروز جهان تشنه ی چشمه ی جوشان آزادی است، به ویژه میهن گوینده ی آزادی...
این روز بزرگ بر همه ی ایرانیان و جهانیان خجسته باد...
سروش سکوت
آبان ماه 2570 (روز کورش بزرگ